تأثیر شیوه‌های مختلف خودگفتاری انگیزشی،آموزشی و ترکیبی بر خودکارامدی جسمانی، اکتساب و یادگیری تکلیف پرتاب دارت

هدف از مطالعۀ حاضر، بررسی تأثیر شیوه‌های مختلف خودگفتاری انگیزشی، آموزشی و ترکیبی بر اکتساب و یادگیری یک تکلیف ادراکی حرکتی (دارت) و خودکارامدی جسمانی در دانش‌آموزان دختر 18-13 ساله بود. 48 دانش‌آموز دختر با میانگین سنی 46/15 سال که در پرتاب دارت مبتدی بودند،  داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی‌ها پس از شرکت در جلسۀ آموزشی و پیش‌آزمون به چهار گروه 12 نفری شامل گروه‌های خودگفتاری انگیزشی، آموزشی، انگیزشی-آموزشی و تمرین جسمانی تقسیم شدند. دورۀ مداخله شامل 10 جلسه اکتساب، دو جلسه آزمون یادداری و یک جلسه آزمون انتقال بود. برای تحلیل داده‌ها از تحلیل واریانس یکراهه و تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. یافته‌های این پژوهش نشان داد که در مراحل اکتساب، یادداری فوری و یادداری تأخیری شیوه‌های خودگفتاری ترکیبی (انگیزشی-آموزشی) و آموزشی بیشتر از خودگفتاری انگیزشی و تمرین جسمانی به بهبود عملکرد پرتاب دارت در نوجوانان 18-13 ساله منجر شد. در مرحلۀ انتقال بهترین عملکرد مربوط به شیوۀ خودگفتاری آموزشی بود و سه شیوۀ دیگر به یک اندازه عملکرد داشتند. همچنین نتایج نشان داد که مداخله‌های مختلف اثر معنا‌داری بر خودکارامدی جسمانی افراد نداشت.